In de schoenen van Ronaldo en Mbappé
Den Bist, den Bleek, de Kluis, de Dageraadplaats. Het Vinçotteplein, het Elisabethplein en het Alfons De Cockplein … Het zijn niet zomaar lukrake locaties op Google Maps. Op deze pleintjes beleefden veel Antwerpenaars de mooiste momenten van hun jeugd. Allemaal dankzij het straatvoetbal. Amar Zouggaghi, jeugdwerker bij JES Antwerpen & Futsal Rode Duivel: ‘Op deze pleintjes werd ik mezelf.’
Zoals alle groten
‘Ronaldo, Neymar, Ronaldinho, Mbappé, Zidane … Alle groten der aarde hebben hun talent ontwikkeld op de straten en pleintjes van hun jeugd. Altijd met hetzelfde stramien: na school naar huis, rugzak in de hoek, schoenen aan en met de bal richting het pleintje. En dat elke dag, jaren aan een stuk. Op die manier verwerf je de skills die je later nodig hebt.’
Paaltje-paaltje
‘Een straatvoetballer komt op het plein om het veld over te dribbelen. Er zijn geen tactische aanwijzingen en er staat niemand naast de lijn die zegt wat mag of niet mag. Je wordt ook creatief. Vroeger waren er geen goals op de pleintjes. Dan gebruikten we de paaltjes als doel: paaltje-paaltje. Je moest erg goed kunnen mikken om te scoren!'
Verliefd op de bal
‘Een groot verschil met het strak georganiseerde veldvoetbal. Op straat doe je je eigen zin. Net daardoor ontwikkelt de straatvoetballer zijn vaardigheden in alle vrijheid. Dat verklaart ook de techniciteit van de meeste straatvoetballers. Ze hebben meer vertrouwen in hun eigen skills, de bal is hun beste vriend. Het verklaart misschien ook waarom straatvoetballers, hoewel ze barsten van talent, vaak niet aarden in strak geregelde voetbalclubs.’
De wet van de straat
‘Op een plein leer je ‘streetwise’ te zijn. Je leert er omgaan met een harde wereld zonder regels en zonder supervisie. Soms zijn er scheldpartijen, er wordt al eens gevochten, maar uiteindelijk krijg je het allemaal onderling wel opgelost. Op straat krijg je niet de tijd om een potje te gaan huilen nadat je hebt verloren. Laat je je emoties zien, ben je kop van jut. Je leert er soms harde, maar ook nuttige lessen. Een straatvoetballer die geen zelfvertrouwen heeft, die niet een tikkeltje arrogant is, wordt zo van het veld gespeeld.’
Uit noodzaak
‘Het pleintje bracht ons samen. Marokkanen, Belgen, Ghanezen, Italianen … iedereen bracht hier zijn vrije tijd door. Vaak uit noodzaak. Wat rondhangen, soms ook wat deugnieterij. Jongeren zijn jongeren hé. Maar spijtig is dat is er allemaal wat aan het uitgaan. Tegenwoordig heeft iedereen een gsm en een Playstation. Of ze steken hun tijd in selfies posten op Instagram.’
Voor veel jongeren is het pleintje hun enige uitlaatklep. Vaak zijn ze krap behuisd, en is de stap naar het georganiseerde verenigingsleven te groot. Het pleintje is hun tweede thuis, een plek waar ze nog onbekommerd jong kunnen zijn.
- Amar Zouggaghi
